ΦΥΤΑ, ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΖΩΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

 

Η Χουρμαδιά φυτρώνει σε οάσεις στο όρος   Σινά και στα θερμότερα μέρη της Παλαιστίνης. Είναι ένα ψηλό δέντρο με ίσιο κορμό, που στην κορυφή του έχει μια φούντα από τεράστια φύλλα. Ο φοίνικας ήταν από τα εθνικά σύμβολατου Ισραήλ. Όταν ο Ιησούς μπαίνει θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα, πήραν τα κλαδιά από τις φοινικιές, και βγήκαν σε προϋπάντηση Του. 
( Ιωάννης 12/12-13 )

Η συκιά είναι δέντρο το οποίο οι καρποί του ωριμάζουν στο διάστημα του καλοκαιριού ανάμεσα στα μεγάλα λοβωτά φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο. Ένα άλλο είδος συκιάς είναι και η συκομουριά. 
( Ματθ. 24/32, Μάρκος 13/28-29  Λουκάς 21/29 -32,Ματθ.21/18-22) 
Τα όμορφα λουλούδια της είναι λευκά. Η αμυγδαλιά ανθίζει στην αρχή του χρόνου και είναι το πρώτο οπωροφόρο δέντρο που ανθίζει. Οι καρποί του είναι πολύ νόστιμοι. Η πιο γνωστή αναφορά μέσα στην Αγία Γραφή είναι εκείνη της ράβδου του Ααρών, που άνθισε και έκανε καρπούς σε μια νύχτα. (Αριθμοί 17/8)
Στην αρχαία Παλαιστίνη το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής των ανθρώπων το αποτελούσαν τα δημητριακά . Το σιτάρι έκανε το καλύτερο αλεύρι και ψωμί, ενώ το κριθάρι ήταν η τροφή των φτωχών. Έσπερναν τον σπόρο, με τα πρωτοβρόχια το φθινόπωρο και τον θέριζαν νωρίς το καλοκαίρι. ( Μάρκος 4 / 26-29 ).
Η Ελιά ήταν από τα κυριότερα δέντρα που καλλιεργούνταν στην Παλαιστίνη. Τις ελιές τις έτρωγαν διατηρημένες σε άλμη, ενώ συνθλίβοντας τον καρπό της, έβγαινε το λάδι. Το ελαιόλαδο εκτός το μαγείρεμα και ως καύσιμο στα λυχνάρια, χρησίμευε και σαν μαλακτική αλοιφή για το σώμα. Επίσης χρησίμευε συχνά για να χρίουν κάποιον σε αξίωμα.
Η άμπελος είναι ένας αναρριχώμενος θάμνος που καλλιεργείται ευρύτατα στις θερμότερες χώρες. Τα σταφύλια τα έτρωγαν φρέσκα η αποξηραμένα. Όταν ωρίμαζαν τα μάζευαν για πάτημα. 'Αφηναν τον χυμό να ζυμωθεί μέσα σε πήλινα δοχεία ή ασκιά, και έτσι έφτιαχναν  το κρασί. ( Ματθαίος 20 / 1-16 ).
Αφού ξεριζώσουν τα φυτά χωρίζουν τις ίνες του κοτσανιού αφήνοντάς τα να μείνουν στο νερό. Από τις ίνες δεν έκαναν μόνον ύφασμα, αλλά ακόμα σχοινιά, δίχτυα και φυτίλια για τα λυχνάρια. Το όνομα του φυτού ήταν λινάρι και έφτανε περίπου τα  45 εκατοστά ύψος.
Τα λουλούδια της είναι κόκκινα. Ο καρπός της, τα ρόδια είναι στο μέγεθος του πορτοκαλιού, με έναν σκληρό κιτρινοκαφέ φλοιό. Εσωτερικά, οι πολυάριθμοι σπόροι είναι κλεισμένοι ο καθένας σε έναν χυμώδη καρπό.( Έξοδος 28/33,  Α΄ Βασιλ.7/20 ).
Στα Βιβλικά χρόνια υπήρχαν μεγάλα δάση από βελανιδιές στα βουνά της Παλαιστίνης. Πολλά από τα δάση αυτά αποτελούσαν τα «άλση» που χρησίμευαν για τις ειδωλολατρικές και ανήθικες τελετές, που οι προφήτες καταδίκαζαν.
Ο Πάπυρος είναι το όνομα που έδωσαν στο χαρτί του αρχαίου κόσμου, και στο φυτό από το οποίο αυτό παραγόταν. Είναι ένα είδος  που εξακολουθεί να βλαστάνει στο έλος Χουλέχ στη βόρεια Παλαιστίνη ήταν πολύ συνηθισμένο στο δέλτα του Αιγυπτιακού Νείλου. Τα πρασινωπά άνθη του μοιάζουν με μεγάλες σκούπες και φτάνουν στο ύψος των 3 μέτρων. Τα τριγωνικά κοτσάνι ασχίζονταν σε λουρίδες, και καρφώνονταν μαζί σε δύο στρώματα για να γίνει το χαρτί.
Ο κορμός του δέντρου που βγαίνει το λιβάνι έχει έναν λεπτό φλοιό. Τα δέντρα αυτά μεγαλώνουν στην Αφρική, τη Νότια  Αραβία και την Ινδία. Μία τομή στον κορμό αφήνει το ωχροπράσινο ρετσίνι, το οποίο το μαζεύουν και το πουλούν ως λιβάνι. Συνήθιζαν να το καίνε για θυμίαμα. Μία προσφορά από Χρυσό, σμύρνα και λιβάνι δόθηκε στον Ιησού Χριστό από τους μάγους.                    ( Ματθαίος 2 /11-12 ).
Γαϊδουράγκαθα και αγκάθια αφθονούν στις ξηρές χώρες, όπως την Παλαιστίνη. Τα άνθη όμορφα αλλά οι αγκίδες  είναι ενοχλητικές. Φυτρώνει γρήγορα και άφθονα πνίγοντας τα νεαρά φυτά του σιταριού. Οι γεωργοί τα μαζεύουν και τα καίνε. Στην Αγία Γραφή χρησιμοποιούνται  για να δείξουν την μοίρα των κακών. ( Λουκάς κεφ. 8 )
Η αγριομαργαρίτα, σίγουρα θα ήταν ένα από τα «κρίνα του αγρού» τα οποία ανέφερε ο Ιησούς.  Τα λουλούδια αυτά είναι άφθονα στην Παλαιστίνη ( Ματθαίος 6 / 28 ).
Η πέρδικα είναι ένα πουλί του κυνηγιού, και τα αυγά της τρώγονται. Ο Δαβίδ, όταν τον καταδίωκε ο Σαούλ περιέγραφε τον εαυτό του, ως «πέρδικα εις τα όρη»( 1 Σαμουήλ 26 / 20 ).
Τα περιστέρια είναι τα πιο γνωστά και σημαντικά απ' όλα τα πουλιά μέσα στη Γραφή. Ως θυσία πρόσφεραν στον Κύριο δύο περιστέρια όσοι δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν αρνί η κατσίκι. Πολλά διαφορετικά είδη ζουν στην Παλαιστίνη ή έρχονται να περάσουν τον χειμώνα. Η τρυφερότητα και το απαλό γουργούρισμα, το κάνουν ένα ωραίο παράδειγμα στοργής στο βιβλίο της Βίβλου, Άσμα Ασμάτων.  ( Άσμα Ασμάτων 1 / 15, 14 ). 
Ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιο του χρησιμοποιεί  τον αετό ως παράδειγμα για να δείξει την «δύναμη της Ρώμης». Ο Ησαΐας τον χρησιμοποιεί για να τονίσει την «δύναμη» και την «αντοχή»  και Ο Ψαλμωδός για την «νεότητα»  ( Ματθαίος 24 / 28, Ησαΐας 40 / 31, Ψαλμός 103 / 5     )
Τα είδη της κουκουβάγιας που ζουν στην Παλαιστίνη είναι : η κουκουβάγια των δασών, η αετοκουκουβάγια, και η κουκουβάγια νάνος. Στην Αγία Γραφή η κατοικία της κουκουβάγιας δείχνει την ερήμωση. ( Ησαΐας 34 / 15 ).
Ο άσπρος και ο μαύρος πελαργός περνούν από την Παλαιστίνη κάθε χρόνο πετώντας βόρεια από τις χειμωνιάτικες διαμονές τους στην Αραβία και την Αφρική. Ο Ιερεμίας αναφέρει ένα μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από το γεγονός ότι «ακόμα και ο πελαργός γνωρίζει τους διορισμένους καιρούς» ( Ιερεμίας 8 / 7 ).
Ποικιλίες φιδιών υπάρχουν σε ολόκληρη την Παλαιστίνη, τα περισσότερα απ' αυτά είναι επικίνδυνα. Η πρώτη εμφάνιση του φιδιού μέσα στην Αγία Γραφή γίνεται στην Γένεση, όπου βλέπουμε ότι το φίδι ήταν από τα «φρονιμότερα ζώα» και από την κρίση του Θεού ότι σίγουρα δεν έπρεπε να σέρνετε. ( Γένεση 3 / 1, 14 ).
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σκορπιού είναι το κεντρί το οποίο έχει στο πίσω μέρος και το χρησιμοποιεί για να παραλύει ή να σκοτώνει το θύμα του. Στην Παλαιστίνη υπάρχουν 12 είδη σκορπιού, κανένας δεν έχει κεντρί τέτοιο το οποίο να σκοτώσει ένα υγιές άτομο, αν και το δάγκωμά του είναι πολύ οδυνηρό.
Το κυνήγι ήταν ο κύριος τρόπος για τον εφοδιασμό με κρέας στις εξοχικές περιοχές. Τα ελάφια, τα ζαρκάδια και οι αντιλόπες δίνουν στους Βιβλικούς συγγραφείς όμορφες εικόνες για την αβρότητα τη χάρη και τη γρηγοράδα τους. (Άσμα Ασμ. 2/9,17 ).
Ο γάιδαρος (ο όνος), είναι από τα ζώα τα οποία χρησίμευαν για να μεταφέρουν βαριά φορτία και αυτό διότι το περπάτημα του ήταν αργό,  σταθερό και σίγουρο. Ο ίδιος ο Κύριος μας διάλεξε ένα γαϊδουράκι για να δείξει την απλότητα την ταπεινοφροσύνη και την ειρήνη. (Ζαχαρίας 9/9, Μάρκος κεφάλαιο 11).
Τα βόδια είχαν εξημερωθεί από τον άνθρωπο πολύ πριν ο Αβραάμ κατέβει στην Χαναάν και ήταν ήδη πολύτιμα για το κρέας, το γάλα και το δέρμα τους. Τα βόδια ήταν πολύτιμα και για την γεωργία, το έβαζαν σε άροτρο, τραβούσε κάρρα και άμαξες. Τα μεγάλωναν σε ορισμένες περιοχές, κυρίως στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη. Ήταν χρήσιμα για τις θυσίες.
Τα άλογα έγιναν γνωστά στον λαό Ισραήλ προς το τέλος της βασιλείας του Δαβίδ. ο Δαβίδ προμηθευτικέ 100 άλογα για άμαξες μετά από μία νίκη. Στην Βίβλο δείχνει την στρατιωτική υπεροχή, την δύναμη και την τάση που έχουν οι άνθρωποι να δείχνουν, ενώ θα έπρεπε να εξαρτιόνται από τον Θεό. Τα άλογα ήταν πάντα ιδιοκτησία βασιλιάδων και ευγενών, ποτέ όμως κοινών ανθρώπων. ( Ησαΐας 31 / 1 ).
Τα πρόβατα ήταν σημαντικά για την οικονομία ενός κράτους αφού παρήγαγαν κρέας, γάλα και ενδύματα. Από το δέρμα τους έφτιαχναν τα ασκιά. Με το μαλλί τους το οποίο έγνεθαν και ύφαιναν έφτιαχναν χιτώνες και πανωφόρια Ήταν ζώα τα οποία γίνονταν θυσία στην Σκηνή του Μαρτυρίου. ( Ιωάννης κεφάλαιο 10 ).
Άρχισε, ίσως, να χρησιμοποιείτε στα πατριαρχικά χρόνια και η χρήση της γενικεύτηκε στο τέλος της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ.  Μπορεί να σηκώσει βάρος 180 κιλών και μπορεί να ζήσει με ελάχιστη τροφή,  και με ελάχιστο νερό. Αυτή είναι η καμήλα
Οι αρκούδες τρώνε καρπούς και ρίζες, κυψέλες μελισσών και μυρμηγκοφωλιές, και αυγά. Η πείνα μπορεί να τις κάνει να κλέψουν και κανένα αρνί. ( 1' Σαμουήλ 17 / 34 )
Τα λιοντάρια κατοικούσαν στις λόχμες της κοιλάδας του Ιορδάνη. Σε όλη την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης υπήρχαν πολλά λιοντάρια, ενώ την περίοδο της Καινής Διαθήκης λιγότερα. Ο διάβολος παρουσιάζεται σαν λέων ωρυόμενος.
Τα τσακάλια και οι αλεπούδες ζούσαν στις γύρο χώρες από την Παλαιστίνη την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης και ήταν απειλή για τα κοπάδια και τους ανθρώπους.( Ματθαίος 7 / 15 )
Το ορτύκι πετάει προς τα νότια τον χειμώνα, φτάνοντας μέχρι τη Βόρεια Αφρική και την νοτιοδυτική Ασία αφού είναι αποδημητικό πουλί. Το μήκος του φτάνει τα180 χιλιοστά. Ο Θεός το χρησιμοποίησε για να προμηθεύσει τον λαό με κρέας. Έξοδος 16 /13, Αριθ. 11.