|
Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι,
συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς διά του Χριστού.
Εφεσίους δ΄ 32
Έχει πόνο η συγχώρηση!
Όσο και αν το ξέρουμε ότι σαν άνθρωποι του Χριστού οφείλουμε να
συγχωρούμε εκείνους που μας βλάπτουν, δεν είναι πάντοτε απλό στην πράξη.
Όταν βέβαια πρόκειται για μικροπράγματα της καθημερινής ζωής, μπορείς
εύκολα να πεις «ε! δεν πειράζει», να παραβλέψεις και να προσπεράσεις.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο απέναντι σε κάποιον που σου σκότωσε το παιδί
σου, για παράδειγμα, ή που βίασε τη γυναίκα σου ή την αδελφή σου... Εκεί
η συγχώρηση έχει μεγάλο κόστος. Προκαλεί μεγάλο πόνο. Και είναι αδύνατον
με ανθρώπινες δυνάμεις να το πετύχει κανείς. Ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός
μας, που μπόρεσε επάνω από το Σταυρό να συγχωρήσει τους βασανιστές Του,
μόνον Εκείνος μπορεί να μας δώσει μέσα μας τη δύναμη.
Ένας υπηρέτης του Ευαγγέλιου είχε επισκεφθεί τη Νέα Γουινέα και πήγε σε
μια συνάθροιση πιστών χριστιανών εκεί, μαζί με έναν φίλο του
ιεραπόστολο. Καθώς όλοι μαζί, ντόπιοι και επισκέπτες, λάτρευαν τον
Κύριο, ξαφνικά βλέπει το φίλο του να διπλώνεται στα δύο, να σκύβει στο
πάτωμα και το σώμα του να τραντάζεται ολόκληρο. Ήταν κάτι που δεν το
περίμενε. Γεμάτος απορία, μα και αγωνία, τον περίμενε να ηρεμήσει και
αμέσως μετά τον ρώτησε τι του συμβαίνει. Μόλις προ ολίγου είχε μπει στην
αίθουσα ένας ντόπιος από εκείνους που πριν λίγα χρόνια είχαν σκοτώσει
και είχαν φάει τον πατέρα του, που ήταν εκεί ιεραπόστολος! Τώρα είχε
πιστέψει στο Χριστό, είχε αναγεννηθεί και μαζί με τους άλλους πιστούς
λάτρευε τον Κύριο. Ο ιεραπόστολος πόνεσε πολύ. Μα ζήτησε χάρη από το Θεό
και δύναμη και συγχώρεσε τον αδελφό του. Κι έτσι μαζί συμμετείχαν στο
Δείπνο του Κυρίου, αγκαλιασμένοι και αγαπημένοι, με την αγάπη του
Λυτρωτή τους!
Κύριέ μου, δώσε μου τα μάτια Σου, να βλέπω σαν Εσένα, δώσε μου την αγάπη
Σου, να συγχωρώ σαν Εσένα, δώσε μου καρδιά δική Σου, να χτυπάει στο
ρυθμό Σου. |
