ΠΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ

   1:1 Ιάκωβος θεούκαί κυρίου ΙησούΧριστούδούλος ταίς δώδεκα φυλαίς ταίς εν τή διασποράχαίρειν.

2 Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, 3 γινώσκοντες ότι τό δοκίμιον υμών τής πίστεως κατεργάζεται υπομονήν. 4 η δέ υπομονή έργον τέλειον εχέτω,ίνα ήτε τέλειοι καί ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι. 5 Ει δέ τις υμών λείπεται σοφίας, αιτείτω παρά τούδιδόντος θεούπάσιν απλώς καί μήονειδίζοντος, καί δοθήσεται αυτώ. 6 αιτείτω δέ εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος, ο γάρ διακρινόμενος έοικεν κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω καί ριπιζομένω. 7 μή γάρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήμψεταί τι παρά τούκυρίου, 8 ανήρ δίψυχος, ακατάστατος εν πάσαις ταίς οδοίς αυτού.

9 Καυχάσθω δέ ο αδελφός ο ταπεινός εν τώ ύψει αυτού, 10 ο δέ πλούσιος εν τή ταπεινώσει αυτού, ότι ώς άνθος χόρτου παρελεύσεται. 11 ανέτειλεν γάρ ο ήλιος σύν τώ καύσωνι καί εξήρανεν τόν χόρτον, καί τό άνθος αυτούεξέπεσεν καί η ευπρέπεια τούπροσώπου αυτούαπώλετο. ούτως καί ο πλούσιος εν ταίς πορείαις αυτούμαρανθήσεται.

12 Μακάριος ανήρ ός υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήμψεται τόν στέφανον τής ζωής, όν επηγγείλατο τοίς αγαπώσιν αυτόν. 13 μηδείς πειραζόμενος λεγέτω ότι Από θεούπειράζομαι. ο γάρ θεός απείραστός εστιν κακών, πειράζει δέ αυτός ουδένα. 14 έκαστος δέ πειράζεται υπό τής ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος καί δελεαζόμενος. 15 είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτίαν, η δέ αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον.

16 Μή πλανάσθε, αδελφοί μου αγαπητοί. 17 πάσα δόσις αγαθή καί πάν δώρημα τέλειον άνωθέν εστιν, καταβαίνον από τούπατρός τών φώτων, παρ' ώ ουκ ένι παραλλαγή ή τροπής αποσκίασμα. 18 βουληθείς απεκύησεν ημάς λόγω αληθείας, εις τό είναι ημάς απαρχήν τινα τών αυτούκτισμάτων.

19 Ίστε, αδελφοί μου αγαπητοί. έστω δέ πάς άνθρωπος ταχύς εις τό ακούσαι, βραδύς εις τό λαλήσαι, βραδύς ειςοργήν. 20οργή γάρ ανδρός δικαιοσύνην θεούουκ εργάζεται. 21 διό αποθέμενοι πάσαν ρυπαρίαν καί περισσείαν κακίας εν πραύτητι δέξασθε τόν έμφυτον λόγον τόν δυνάμενον σώσαι τάς ψυχάς υμών.

22 Γίνεσθε δέ ποιηταί λόγου καί μή μόνον ακροαταί παραλογιζόμενοι εαυτούς. 23 ότι εί τις ακροατής λόγου εστίν καί ου ποιητής, ούτος έοικεν ανδρί κατανοούντι τό πρόσωπον τής γενέσεως αυτούεν εσόπτρω. 24 κατενόησεν γάρ εαυτόν καί απελήλυθεν καί ευθέως επελάθετο οποίος ήν. 25 ο δέ παρακύψας εις νόμον τέλειον τόν τής ελευθερίας καί παραμείνας, ουκ ακροατής επιλησμονής γενόμενος αλλά ποιητής έργου, ούτος μακάριος εν τή ποιήσει αυτούέσται.

26 Εί τις δοκεί θρησκός είναι, μή χαλιναγωγών γλώσσαν αυτούαλλά απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία. 27 θρησκεία καθαρά καί αμίαντος παρά τώ θεώ καί πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαιορφανούς καί χήρας εν τή θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από τούκόσμου.

2:1 Αδελφοί μου, μή εν προσωπολημψίαις έχετε τήν πίστιν τούκυρίου ημών ΙησούΧριστούτής δόξης. 2 εάν γάρ εισέλθη εις συναγωγήν υμών ανήρ χρυσοδακτύλιος εν εσθήτι λαμπρά, εισέλθη δέ καί πτωχός εν ρυπαράεσθήτι, 3 επιβλέψητε δέ επί τόν φορούντα τήν εσθήτα τήν λαμπράν καί είπητε, Σύ κάθου ώδε καλώς, καί τώ πτωχώ είπητε, Σύ στήθι εκεί ή κάθου υπό τό υποπόδιόν μου, 4 ου διεκρίθητε εν εαυτοίς καί εγένεσθε κριταί διαλογισμών πονηρών;

5 Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί. ουχ ο θεός εξελέξατο τούς πτωχούς τώ κόσμω πλουσίους εν πίστει καί κληρονόμους τής βασιλείας ης επηγγείλατο τοίς αγαπώσιν αυτόν; 6 υμείς δέ ητιμάσατε τόν πτωχόν. ουχ οι πλούσιοι καταδυναστεύουσιν υμών, καί αυτοί έλκουσιν υμάς εις κριτήρια; 7 ουκ αυτοί βλασφημούσιν τό καλόν όνομα τό επικληθέν εφ' υμάς; 8 ει μέντοι νόμον τελείτε βασιλικόν κατά τήν γραφήν, Αγαπήσεις τόν πλησίον σου ώς σεαυτόν, καλώς ποιείτε. 9 ει δέ προσωπολημπτείτε, αμαρτίαν εργάζεσθε, ελεγχόμενοι υπό τούνόμου ώς παραβάται. 10 όστις γάρ όλον τόν νόμον τηρήση, πταίση δέ εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος. 11 ο γάρ ειπών, Μή μοιχεύσης, είπεν καί, Μή φονεύσης. ει δέ ου μοιχεύεις, φονεύεις δέ, γέγονας παραβάτης νόμου. 12 ούτως λαλείτε καί ούτως ποιείτε ώς διά νόμου ελευθερίας μέλλοντες κρίνεσθαι. 13 η γάρ κρίσις ανέλεος τώ μή ποιήσαντι έλεος. κατακαυχάται έλεος κρίσεως.

14 Τί τό όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δέ μή έχη; μή δύναται η πίστις σώσαι αυτόν; 15 εάν αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσιν καί λειπόμενοι τής εφημέρου τροφής, 16 είπη δέ τις αυτοίς εξ υμών, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε, μή δώτε δέ αυτοίς τά επιτήδεια τούσώματος, τί τό όφελος; 17 ούτως καί η πίστις, εάν μή έχη έργα, νεκρά εστιν καθ' εαυτήν.

18 Αλλ' ερεί τις, Σύ πίστιν έχεις καγώ έργα έχω. δείξόν μοι τήν πίστιν σου χωρίς τών έργων, καγώ σοι δείξω εκ τών έργων μου τήν πίστιν. 19 σύ πιστεύεις ότι είς εστιν ο θεός; καλώς ποιείς. καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίσσουσιν. 20 θέλεις δέ γνώναι, ώ άνθρωπε κενέ, ότι η πίστις χωρίς τών έργων αργή εστιν; 21 Αβραάμ ο πατήρ ημών ουκ εξ έργων εδικαιώθη, ανενέγκας Ισαάκ τόν υιόν αυτούεπί τό θυσιαστήριον; 22 βλέπεις ότι η πίστις συνήργει τοίς έργοις αυτούκαί εκ τών έργων η πίστις ετελειώθη, 23 καί επληρώθη η γραφή η λέγουσα, Επίστευσεν δέ Αβραάμ τώ θεώ, καί ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην, καί φίλος θεούεκλήθη. 24 οράτε ότι εξ έργων δικαιούται άνθρωπος καί ουκ εκ πίστεως μόνον. 25 ομοίως δέ καί Ραάβ η πόρνη ουκ εξ έργων εδικαιώθη, υποδεξαμένη τούς αγγέλους καί ετέραοδώ εκβαλούσα; 26 ώσπερ γάρ τό σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστιν, ούτως καί η πίστις χωρίς έργων νεκρά εστιν.

3:1 Μή πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε, αδελφοί μου, ειδότες ότι μείζον κρίμα λημψόμεθα. 2 πολλά γάρ πταίομεν άπαντες. εί τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι καί όλον τό σώμα. 3 ει δέ τώνίππων τούς χαλινούς εις τά στόματα βάλλομεν εις τό πείθεσθαι αυτούς ημίν, καί όλον τό σώμα αυτών μετάγομεν. 4 ιδού καί τά πλοία, τηλικαύτα όντα καί υπό ανέμων σκληρών ελαυνόμενα, μετάγεται υπό ελαχίστου πηδαλίου όπου η ορμή τούευθύνοντος βούλεται. 5 ούτως καί η γλώσσα μικρόν μέλος εστίν καί μεγάλα αυχεί.

Ιδού ηλίκον πύρ ηλίκην ύλην ανάπτει. 6 καί η γλώσσα πύρ, ο κόσμος τής αδικίας, η γλώσσα καθίσταται εν τοίς μέλεσιν ημών, η σπιλούσα όλον τό σώμα καί φλογίζουσα τόν τροχόν τής γενέσεως καί φλογιζομένη υπό τής γεέννης. 7 πάσα γάρ φύσις θηρίων τε καί πετεινών ερπετών τε καί εναλίων δαμάζεται καί δεδάμασται τή φύσει τή ανθρωπίνη. 8 τήν δέ γλώσσαν ουδείς δαμάσαι δύναται ανθρώπων. ακατάστατον κακόν, μεστή ιούθανατηφόρου. 9 εν αυτή ευλογούμεν τόν κύριον καί πατέρα, καί εν αυτή καταρώμεθα τούς ανθρώπους τούς καθ' ομοίωσιν θεούγεγονότας. 10 εκ τούαυτούστόματος εξέρχεται ευλογία καί κατάρα. ου χρή, αδελφοί μου, ταύτα ούτως γίνεσθαι. 11 μήτι η πηγή εκ τής αυτήςοπής βρύει τό γλυκύ καί τό πικρόν; 12 μή δύναται, αδελφοί μου, συκή ελαίας ποιήσαι ή άμπελος σύκα; ούτε αλυκόν γλυκύ ποιήσαι ύδωρ.

13 Τίς σοφός καί επιστήμων εν υμίν; δειξάτω εκ τής καλής αναστροφής τά έργα αυτούεν πραύτητι σοφίας. 14 ει δέ ζήλον πικρόν έχετε καί εριθείαν εν τή καρδίαυμών, μή κατακαυχάσθε καί ψεύδεσθε κατά τής αληθείας. 15 ουκ έστιν αύτη η σοφία άνωθεν κατερχομένη, αλλά επίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. 16 όπου γάρ ζήλος καί εριθεία, εκεί ακαταστασία καί πάν φαύλον πράγμα. 17 η δέ άνωθεν σοφία πρώτον μέν αγνή εστιν, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, μεστή ελέους καί καρπών αγαθών, αδιάκριτος, ανυπόκριτος. 18 καρπός δέ δικαιοσύνης εν ειρήνη σπείρεται τοίς ποιούσιν ειρήνην.

4:1 Πόθεν πόλεμοι καί πόθεν μάχαι εν υμίν; ουκ εντεύθεν, εκ τών ηδονών υμών τών στρατευομένων εν τοίς μέλεσιν υμών; 2 επιθυμείτε, καί ουκ έχετε. φονεύετε καί ζηλούτε, καί ου δύνασθε επιτυχείν. μάχεσθε καί πολεμείτε. ουκ έχετε διά τό μή αιτείσθαι υμάς. 3 αιτείτε καί ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε,ίνα εν ταίς ηδοναίς υμών δαπανήσητε. 4 μοιχαλίδες, ουκ οίδατε ότι η φιλία τούκόσμου έχθρα τούθεούεστιν; ός εάν ούν βουληθή φίλος είναι τούκόσμου, εχθρός τούθεούκαθίσταται. 5 ή δοκείτε ότι κενώς η γραφή λέγει, Πρός φθόνον επιποθεί τό πνεύμα ό κατώκισεν εν ημίν; 6 μείζονα δέ δίδωσιν χάριν. διό λέγει,

       Ο θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται,

           ταπεινοίς δέ δίδωσιν χάριν.

7 υποτάγητε ούν τώ θεώ. αντίστητε δέ τώ διαβόλω, καί φεύξεται αφ' υμών. 8 εγγίσατε τώ θεώ, καί εγγιεί υμίν. καθαρίσατε χείρας, αμαρτωλοί, καί αγνίσατε καρδίας, δίψυχοι. 9 ταλαιπωρήσατε καί πενθήσατε καί κλαύσατε. ο γέλως υμών εις πένθος μετατραπήτω καί η χαρά εις κατήφειαν. 10 ταπεινώθητε ενώπιον κυρίου, καί υψώσει υμάς.

11 Μή καταλαλείτε αλλήλων, αδελφοί. ο καταλαλών αδελφούή κρίνων τόν αδελφόν αυτούκαταλαλεί νόμου καί κρίνει νόμον. ει δέ νόμον κρίνεις, ουκ εί ποιητής νόμου αλλά κριτής. 12 είς εστιν ο νομοθέτης καί κριτής, ο δυνάμενος σώσαι καί απολέσαι. σύ δέ τίς εί, ο κρίνων τόν πλησίον;

13 Άγε νύν οι λέγοντες, Σήμερον ή αύριον πορευσόμεθα εις τήνδε τήν πόλιν καί ποιήσομεν εκεί ενιαυτόν καί εμπορευσόμεθα καί κερδήσομεν. 14 οίτινες ουκ επίστασθε τό τής αύριον ποία η ζωή υμών. ατμίς γάρ εστε η πρόςολίγον φαινομένη, έπειτα καί αφανιζομένη. 15 αντί τούλέγειν υμάς, Εάν ο κύριος θελήση, καί ζήσομεν καί ποιήσομεν τούτο ή εκείνο. 16 νύν δέ καυχάσθε εν ταίς αλαζονείαις υμών. πάσα καύχησις τοιαύτη πονηρά εστιν. 17 ειδότι ούν καλόν ποιείν καί μή ποιούντι, αμαρτία αυτώ εστιν.

5:1 Άγε νύν οι πλούσιοι, κλαύσατεολολύζοντες επί ταίς ταλαιπωρίαις υμών ταίς επερχομέναις. 2 ο πλούτος υμών σέσηπεν καί τά ιμάτια υμών σητόβρωτα γέγονεν, 3 ο χρυσός υμών καί ο άργυρος κατίωται, καί ο ιός αυτών εις μαρτύριον υμίν έσται καί φάγεται τάς σάρκας υμών ώς πύρ. εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις. 4 ιδού ο μισθός τών εργατών τών αμησάντων τάς χώρας υμών ο απεστερημένος αφ' υμών κράζει, καί αι βοαί τών θερισάντων εις τά ώτα κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν. 5 ετρυφήσατε επί τής γής καί εσπαταλήσατε, εθρέψατε τάς καρδίας υμών εν ημέρασφαγής. 6 κατεδικάσατε, εφονεύσατε τόν δίκαιον. ουκ αντιτάσσεται υμίν.

7 Μακροθυμήσατε ούν, αδελφοί, έως τής παρουσίας τούκυρίου. ιδού ο γεωργός εκδέχεται τόν τίμιον καρπόν τής γής, μακροθυμών επ' αυτώ έως λάβη πρόϊμον καί όψιμον. 8 μακροθυμήσατε καί υμείς, στηρίξατε τάς καρδίας υμών, ότι η παρουσία τούκυρίου ήγγικεν. 9 μή στενάζετε, αδελφοί, κατ' αλλήλων,ίνα μή κριθήτε. ιδού ο κριτής πρό τών θυρών έστηκεν. 10 υπόδειγμα λάβετε, αδελφοί, τής κακοπαθείας καί τής μακροθυμίας τούς προφήτας, οί ελάλησαν εν τώονόματι κυρίου. 11 ιδού μακαρίζομεν τούς υπομείναντας. τήν υπομονήν Ιώβ ηκούσατε, καί τό τέλος κυρίου είδετε, ότι πολύσπλαγχνός εστιν ο κύριος καί οικτίρμων.

12 Πρό πάντων δέ, αδελφοί μου, μήομνύετε, μήτε τόν ουρανόν μήτε τήν γήν μήτε άλλον τινά όρκον. ήτω δέ υμών τό Ναί ναί καί τό Ούού,ίνα μή υπό κρίσιν πέσητε.

13 Κακοπαθεί τις εν υμίν; προσευχέσθω. ευθυμεί τις; ψαλλέτω. 14 ασθενεί τις εν υμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τής εκκλησίας, καί προσευξάσθωσαν επ' αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τώονόματι τούκυρίου. 15 καί η ευχή τής πίστεως σώσει τόν κάμνοντα, καί εγερεί αυτόν ο κύριος. κάν αμαρτίας ή πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ. 16 εξομολογείσθε ούν αλλήλοις τάς αμαρτίας καί εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθήτε. πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη. 17 Ηλίας άνθρωπος ήν ομοιοπαθής ημίν, καί προσευχή προσηύξατο τούμή βρέξαι, καί ουκ έβρεξεν επί τής γής ενιαυτούς τρείς καί μήνας έξ. 18 καί πάλιν προσηύξατο, καί ο ουρανός υετόν έδωκεν καί η γή εβλάστησεν τόν καρπόν αυτής.

19 Αδελφοί μου, εάν τις εν υμίν πλανηθή από τής αληθείας καί επιστρέψη τις αυτόν, 20 γινωσκέτω ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδούαυτούσώσει ψυχήν αυτούεκ θανάτου καί καλύψει πλήθος αμαρτιών.